Laatste schooldag

(De Bezige Bij, 1994)

Laatste schooldag is een boek over de wetten van de scholengemeenschap. Die wetten worden gesteld door de rector, de conrectoren en de docenten, maar in de junglegemeenschap van een school zijn zij even vaak meester als slachtoffer. Jan Siebelink, die de wereld van de school door en door kent, vertelt met humor, mededogen en intense betrokkenheid over de idealen en drama’s, die hun tol eisen en de betrokkenen vaak voor hun leven tekenen. Laatste schooldag speelt zich af op het Willem de Zwijger College, de fictieve school die model staat voor vele werkelijke scholen van nu. Het wordt bevolkt door goedwillende en ambitieuze mensen, door angstige, gekwetste en arrogante docenten, die hun leven in de waagschaal stellen voor het monster van de school. De verteller kent ze allemaal, de docenten, de staf en de bestuursleden, en schildert in een reeks samenhangende verhalen de portretten van die onvergetelijke helden. Sinds Theo Thijssen en zijn beroemde Schoolland is er geen schrijver die de wereld van het onderwijs zo beklemmend en gedreven kan oproepen.

Pers

NRC/Handelsblad, Elsbeth Etty (1994)

‘De auteur is zo gefixeerd op de machtsverhoudingen in de leiding, de hiërarchie in het docentencorps, dat de verhalen net goed over de werknemers van een bank of een verzekeringskantoor kunnen handelen. Leerlingen spelen in het boek hoegenaamd geen rol. Hooguit vormen zij een vage bedreiging, een onzekere factor in het leven van menige leraar die van de ene dag op de andere geconfronteerd kan worden met een orde probleem dat hem zijn kop kan kosten.’

NRC/Handelsblad, Elsbeth Etty (1999)

‘Ik dacht tot voor kort dat die Siebelink enorm had overdreven. Mijn recensie van zijn boek Laatste schooldag viel daarom nogal negatief uit.’ ‘”God verhoede”, schreef ik, “dat Siebelink hier een getrouw beeld van de hedendaagse leraar heeft geschetst.” Ik heb hem verkeerd beoordeeld. Hij overdreef niets, simplificeerde niets. De werkelijkheid van het Marnix College in Ede is erger dan de fictie over het Willem de Zwijger College te E. Siebelink, ook u alsnog geslaagd, dikke voldoende!’

Wat maakte Elsbeth Etty zo woedend op het Marnix College en waarom oordeelde zij ineens zo anders over mij? De staf van de school had besloten dat leerlingen die op hun rapport gemiddeld een zes hadden tóch moesten doubleren. Een zes was dus ineens onvoldoende. De nogal waanzinnige maatregel schokte het hele land. Er kon ooit een moment komen dat iemand met alleen maar achten niet over mocht.